Zaproszenia ślubne – parę przydatnych reguł

Rozsyłanie zaproszeń na ślub ma długą tradycję, którą należy liczyć już od Średniowiecza. Jasny jest fakt, że ogromna część mieszkańców ówczesnego świata nie umiała pisać, stąd też pisemne zaproszenia ślubne były domeną wysoko urodzonych.
Pozostałych mieszkańców najczęściej powiadamiano ustnie używając gońców i heroldów. W zwyczajach wiejskich panna młoda zapraszała na zamążpójście i wesele bezpośrednio. Wieloletni monopol arystokracji w układaniu zaproszeń na ślub sprawił, że do dziś istnieją pewne określone normy ich układania.

Powszechnie wiadome jest, że język francuski przez długie stulecia (od panowania Króla Słońce) był językiem elit. Szlachta wielu krajów posługiwała się nim biegle, tak jak w Starożytności łaciną. Francuski wniknął do wielu dziedzin życia, w tym do kontaktów dyplomatycznych i sztuki pisania listów. Dlatego trudno się dziwić, że do dziś na zaproszeniu ślubnym kaligrafuje się na końcu skrót: R. S. V. P.. Wiele razy ludzie nie zdają sobie sprawy, cóż ten skrót oznacza i po co się go tam zapisuje. Wszystkim dociekliwym spieszę z wyjaśnieniem: oznacza on francuskie zdanie „respondez s’il vous plait”, czyli „proszę odpowiedzieć”. Pod wypada zamieścić dane kontaktowe, których zaproszona osoba ma użyć, by potwierdzić albo odrzucić zaproszenie.

Oprócz zapisywania tradycyjnego skrótowca, powinno się zaproszenia na ślub pisać w trzeciej osobie (to znaczy np. „Zaprasza się”). Często jednak odchodzi się od tej zasady, stosując mniej formalne zwroty pierwszoosobowe („Serdecznie zapraszamy” itp.). Do ogólnie przyjętych zasad zaliczamy też stosowne wyprzedzenie - zaproszenia na ślub należy dostarczyć na 2-3 miesiące przed jego datą. Należy pamiętać też o bezbłędnej gramatyce, ortografii i zwięzłości informacji. Odpowiednia karta z tekstem musi być krótka i rzeczowa. W kwestii estetyki od lat panuje trend, by kreację jej powierzać studiom artystycznym. W ten sposób każde zaproszenie na ślub może stać się niepowtarzalnym dziełem sztuki.