Jak reagujemy, gdy rozstajemy się z określonymi przedmiotami? To zależy od tego, jaki mamy z nimi związek i jakie atrybuty im przypisujemy

W codziennym życiu, jakie jest pełne narodzin i śmierci chętniej widzimy to pierwsze. Każde narodziny to radość i fajne przeczucie, że dzieje się dobrze, śmierć zaś jest procesem smutnym, przygnębiającym, uświadamiającym nam to, iż życie niestety kiedyś dla każdego z nas się skończy. Śmierć przy tym wszystkim jest też intrygująca, pozostawia bowiem furtkę do snucia własnych pytań i wątpliwości, pozwala nam dotknąć czegoś dziwnego, coś na co trudno odnaleźć odpowiedź. A co ze „śmiercią rzeczy”?

Normalnie nie korzystamy w wyrażenia „śmierć rzeczy”. Bardziej w takim miejscu jest odpowiednie stwierdzenie „że coś się zepsuło”. Na popsuty samochód, który już nie pojedzie mówimy złom czy grat. Wszędzie zresztą są dostrzegane tego typu określenia, na przykład czy to auto złom Gdańsk czy auto złom Malbork, albo po prostu auto złom legnica. Rzeczy właściwie nie umierają, bo od „przyjścia” na świat są martwe. Nie zgodzą się jednakowoż z takim postawieniem spraw te osoby, które przyzwyczajają się do rzeczy. Dlatego umiemy zdrobniale określać nasze auto czy nasz telefon. Co tu się dziwić, dochodzi do tego, iż traktujemy własny samochód jak członka własnej rodziny. I nawet, kiedy oddajemy go już do kasacji odczuwamy smutek, że ten „członek” rodziny służył nam przez lata, przyzwyczailiśmy się do niego, jednak to już czas na rozstanie.

Ostatnio wielką sławę w Internecie robi kampania Ministerstwa Spraw Wewnętrznych pod tytułem „Smutny Autobus”. Historia jest dość prosta, nasz smutny autobus to przeznaczony do zezłomowania środek pojazdu. Pomimo tego smutnego faktu stara się on przed tym ochronić, a oglądając jego poczynania utożsamiamy się z jego planami. Sprawdź też auto złom tczew. Nowe autobusy w tym filmie są bardzo butne, a nasz smutny autobus taki swojski i przyjemny, choć trochę zniszczony. Film się kończy brutalnie, lecz i w sposób przewidywalny: autobus zostaje zniszczony.

Choć końcówka jest logiczna (zniszczony autobus, bo stanowi zagrożenie dla podróżujących nim dzieci), to jednak twórcy klipu zrobili konkretny błąd: tchnęli w autobus życie, dali mu ludzkie cechy, co sprawiło, że większość ludzi go polubiła... A przecież efekt miał być całkowicie inny, film miał przestrzec przed jazdą takimi starymi autobusami... Ten film, pomimo oczywistego błędu jego twórców, ukazał jednakowoż, jak emocjonalnie reagujemy, gdy dana rzecz zyskuje ludzkie cechy.